CUMHUR UTKU

Gaz lambasında başladık hayata, şimdi ölmeye yakın enterkonnekte (bağlaşımlı) dağıtım sistemiyle ışıklar içindeyiz gece gündüz. Enerji tükeniyor memlekette… Telefon ahizesi ancak postane binalarındaydı ve iki gün önceden sıraya giriyorduk anamızla konuşmak için. Şimdi dağ başında kaybolursan, önce karını arayabilen cihaz cebinizde… Teknoloji ölmüyor… Fotoğraf mutlaka stüdyoda çekilir, eğer dışarıda çekmişsen filim stüdyoda karta basılırdı. Şimdi o foto stüdyoları cep telefonu satıcılarına döndü… Sirkeci’deki fotoğraf makinası satan dükkânlar öldü. Tahta sandalyeli bahçe sinemaları yerine büyük alışveriş merkezlerinde film seyrederken sevişilebilen beş kişilik cep sinemaları icat oldu. Ay çekirdeği çıtlatmak çoktan öldü… Tost makinasını gördüğümüzde hayretten açık ağzımızı şapırdatırdık…  Lahmacunu 50 kuruşa yerdik, şimdi hamburgeri 5 liraya yiyoruz. Çorba içmenin ayıp olduğu bir memlekete döndük. Sofraları da öldürdük. Esaslı iki şair vardı gençliğimizde, Nazım Hi

Sevgili Nazım , İnsan bir dostuna yüz yüze söyleyemediklerini mektup yazarak daha rahat söylermiş. Mektubumun amacı da bu. Beni anımsayabileceğini ya da tanıyabileceğini umuyorum. Bu dünyada, bu topraklarda, birçok yerde ve zamanda karşılaştık seninle. Benim doğumum 1947 senin ölümün 1963. On altı yıl beraber yaşamışız bu gök kubbenin altında. Benim için onur olduğu kesin, senin için ne olduğunu bilemem. Sana mektup yazmak biraz da kendime mektup yazmak gibi. Sanki senin yazdığın bütün şiirleri eskiden ben yazdım. Senin çektiklerini çekmiş, çizdiklerini çizmiş gibiyim. Karanlığa sıkılan silahların seslerini sanki birlikte duymuşuz ve sanki on altı yıl her gün nöbet tutmuşuz seninle. Hem asker, hem de şairiz ya, iyi ki doğmuş ve iyi ki ölmüşüz. Zaman ve mekan, seninle benim aramda iki ufak ayrıntı olmuş.  Ben sana bu mektubu Antalya'daki balkonumdan iki arada bir derede yazıyorum. Kapı eşiğinde duran postacının acelesi varmış, mektubu alıp bisikletine atlamak için sa